رابطه ی صمیمانه، نیاز به گذشت زمان دارد. حقیقت این است که در خانواده ی گسترده در دوره های تاریخی گذشته، اعضای خانواده نسبت به زندگی امروزی فاصله ی فیزیکی و جغرافیایی
کمتری با هم داشتند. درگذشته، محل کار اعضاء خانواده به هم نزدیک تر از امروز بود و مخصوصاً مادران بیشتر وقت خود را در خانه سپری میکردند. امروزه مخصوصاً در خانواده هایی که زن و مرد هر دو شاغل هستند، فاصله ی فیزیکی اعضای خانواده، حداقل در بخشی از روز که زن و شوهر خارج از خانه کار می کنند، بیشتر است. در عین حال فشار ناشی از کار و تربیت فرزندان، هر دو عضو زوج و حتی فرزندان را تحت تأثیر قرار می دهد. در جامعه ی امروزی، وقت زوج ها برای یکدیگر کم و ارزشمند است و رابطه ی صمیمانه هم همین طور است. صمیمیت، میزان احساس نزدیکی و حمایتی است که زن و شوهر نسبت به یکدیگر دارند. فاصله ی فیزیکی می تواند (البته نه لزوماً) احساس نزدیک بودن و مورد حمایت واقع شدن را تحت تأثیر قرار دهد. طرق و روش هایی که زوج ها به وسیلهٔ آنها نزدیکی خود را به همسرشان نشان می دهند، به میزان زیادی از نیازها و انتظاراتی که آنها از خانواده های اصلی کسب کرده اند، اثر می پذیرد (اسپری و کارلسون ، ۱۹۹۱). عوامل دیگری که بر چگونگی نشان دادن صمیمیت اثر می گذارند عبارتند از: سبک شخصیتی فردا، سبک ارتباطی زوج ها با هم و مراحل تکامل رابطهٔ زوج (اسپری و کارلسون، ۱۹۹۱). در بعضی موارد یک عضو زوج در خانواده ای بزرگ شده که اعضای آن کمترین تماس فیزیکی را با هم داشتهاند. در این خانواده گفتگو در رابطه با عشق و محبت بین والدین، یا بین والدین و فرزندان اصلاً وجود نداشته و یا بسیار کم بوده است. در این گونه خانواده ها اعضای خانواده ضمن اینکه یکدیگر را دوست دارند ولی در ارتباط هایشان با یکدیگر احساسات آنها نمود پیدا نمی کند. بیان عاطفی و ابراز احساسات در این نوع خانوادهها به شکل تهیهٔ غذا، در اختیار قراردادن پول و یا دیگر عوامل ملموس صورت می گیرد. برعکس عضو دیگر ممکن است در خانواده ای بزرگ شده باشد که والدینش برای ارتباط با یکدیگر و فرزندان شان اهمیت زیادی قائل بوده و وقت زیادی صرف آن کرده اند. در این خانواده اعضاء احساسات خود را به راحتی به صورت کلامی یا با حالات فیزیکی و غیرکلامی نشان میدادهاند. تفاوتهای فوق در شیوه ی ابراز احساسات در خانواده های اصلی، انتظارات زن و شوهری که هر کدام در یکی از آن خانواده ها بزرگ شده اند را از صمیمیت و عشق به صورت متفاوتی شکل میدهد. زن و شوهر برای پیشگیری از ایجاد مشکل، باید بتوانند درباره ی انتظاراتی که از یک رابطه ی صمیمانه دارند، با یکدیگر صحبت کنند. در این حالت می توانند انتظارات جدید و قابل قبولی را برای همدیگر شکل دهند. در صورتی که زن و شوهر درباره ی صمیمیت و انتظاراتشان از رابطه ی صمیمانه صحبت نکنند، درگیر استرس ارتباطی می شوند. در این حالت اگر باز هم موضوع را پیگیری نکنند و راه حلی را با توافق یکدیگر پیدا نکنند، رابطه به سردی گراییده و احتمال خاتمه ی رابطه وجود دارد.
انتهای مطلب /
