است.برخی والدین بر این باورند برای آرام شدن کودک نباید به گریه های او زیاد اهمیت داد و باید آنقدر به گریه های او بی توجه بود تا خود آرام شود. اما تحقیقات پژوهشگران نظری برخلاف این تصور و دیدگاهرا ارائه می کند.وقتی کودک گریه می کند و از سوی والدین به خصوص مادرش مورد توجه قرار نمی گیرد مورد هجوم برخی اختلالات هراسی و اضطرابی قرار می گیرد. زیرا کودکان هنگام گریه کردن اگر مورد حمایت والدینشان....
قرار نگیرند بدن و مغزشان مورد هجوم دائمی هورمون های استرسی آدرنالین و کورتیزول قرار می گیرد. دانشمندان دریافته اند وقتی بافت های مغز انسان به مدت طولانی در معرض این هورمون ها قرار می گیرد رشد برخی بافت های مغزی متوقف می ماند زیرا ارتباط بین سلولی اعصاب دچار اختلال می شود. بنابراین احتمال اینکه، مغز این قبیل نوزادان دچار تخریب نورونی شود، زیاد است.
اثرات گریه طولانی مدت بر مغز
پژوهش ها نشان داده اند نوزادانی که در شرایط استرس زا از والدینشان جدا هستند به طور غیرطبیعی سطح هورمون استرس کورتیزول شان بالا می رود و دیگر هورمون های رشدی در سطح پائین تری قرار می گیرد. در نتیجه این ناتعادلی هورمونی رشد برخی بافت های عصبی متوقف شده و سیستم ایمنی بدن کاهش عملکرد پیدا می کند.
به طور کلی نوزادانی که دوره های گریه کردن طولانی مدت دارند ۱۰ مرتبه بیشتر احتمال دارد که در کودکی به بیش فعالی مبتلا شوند. از طرف دیگر این کودکان در دوران مدرسه عملکرد ضعیف تری دارند و در سال های بعدی رفتارهای ضداجتماعی بیشتری از خود بروز می دهند و در صورتی که والدین پاسخ مناسبی به گریه های آنان ندهند این مشکلات قوت زیادی می گیرد.
محققان دریافتند وقتی استرس مزمن بیش از اندازه ریشه مغزی نوزاد (قسمتی از مغز که کنترل ناقل شیمیایی آدرنالین را برعهده دارد) را تحریک می کند و یا نواحی ای از مغز که با رشد جسمی و عاطفی مغز ارتباط دارد مورد غفلت قرار می گیرد، نوزاد با یک سیستم آدرنالینی فوق فعال بزرگ شده و در نتیجه در سال های بعدی رفتارهای پرخاشگری، تکانشگری و خشونت بار او زیاد می شود. با این اوصاف وقتی قسمت هایی از مغز نوزاد که با وابستگی عاطفی و روانی ارتباط دارد به واسطه رفتارهای غافلگیرانه برخی والدین مورد غفلت قرار گرفته و تحریک نمی شود در نتیجه این نواحی از مغز او با رشد ناقص روبه رو شده و کودک به لحاظ عاطفی و روانی دچار مشکل می شود. او حتی ممکن است در موقعیت های بعدی حساسیت و واکنش به تحریکات والدین را از دست بدهد.
اثرات گریه طولانی مدت بر هوش
یکی از منحصر به فردترین عوامل رشد هوشی کودک این است که مادر به علائم رفتاری و نشانه های جسمی و روانی کودک واکنش مناسب نشان دهد. محققان می گویند: اکثر کودکانی که زیاد گریه می کنند و از سوی والدینشان مورد غفلت واقع می شوند مهارت های اجتماعی و هوشی سالمی ندارند.
بررسی ها نشان داده اکثر نوزادانی که در سه ماهه اول زندگی شان گریه های طولانی مدت دارند و مورد غفلت والدین واقع می شوند در سن ۵ سالگی به طور متوسط ۹ امتیاز بهره هوشی شان پائین تر از سایر کودکان است. آنها همچنین در رشد حرکتی ظریفشان ضعیف تر عمل کرده و در ماه های نخست زندگی مشکلات زیادی در کنترل عواطفشان دارند. آنها در سن ۱۰ ماهگی در برابر واکنش های تسلی دهنده والدین مقاومت بیشتری می کنند.
